یه شعرناب تقدیم به همه شهدا.شهدایی که بارفتنشون باعث آسایش ماشدندوماخوب....داریم حقشونوادامیکنیم.آیافکرکردیم به مادرایی که اشک ریختندتارفتند؟آیافکرکردیم به پدرایی که بغض گلوهاشونو می گرفت وهیچ نمی گفتند؟آیافکرکردیم به فرزندهایی که بابارواصلا ندیدند؟وآیا.........

خوب اگه حالت عوض شد.شادی روح همه شهداصلوات بفرست ومنطقی باش.خودت باش نه هرچی دیگران فکرمی کنند.

                                                                                     

اتل متل سمانه يه دختر شهيده

يه دختري که هيچ وقت بابا جونو نديده
بابا وقتي شهيد شد مامان حامله بوده
بعد که سمانه اومد ديگه جنگي نديده
مامان زود ازدواج کرد بايه مرد غريبه
سمانه حالا اونو باباي خود مي دونه
هيچکي بهش نگفته باباش يه مرد ديگه ست
باباش تو اسمونه تو يه دنياي ديگه ست
هيچکي بهش نگفته باباش چه مهربون بود
چه ابروي کموني باباش چه خوش زبون بود
هيچکي بهش نگفته باباش يه قهرمون بود
تو دشتاي شلمچه باباش يه ديده بون بود
سمانه قد کشيده بزرگ شده ماشالله
داره مي ره دانشگاه دانشجو اون حالا
حراست دانشگاه عاصيه از دست اون
مدام بايد بهش بگن موهات اومده بيرون
هفت قلم ارايشو يه مانتو کوچولو
شلوار برمودا و کفش هاي مثل پارو
تا حالا اين دختر و بهشت زهرا نبردن
حتي جلوش اسمي از خون شهيد نبردن
خانواده مي گن که بزار يه کم خوش باشه
باباش که رفته طفلي بزار که اين خوش باشه
داره دلم مي سوزه از بس که بي مراميم
مگه شهيد رفته که ما بخوريم بخوابيم؟
تو اون دنيا جواب باباش رو چي مي ديم ما
اگه يه وقت بپرسه امانتم چي شد؛ ها؟
حتي اگه سمانه باباش شهيد نباشه
دختر شهرِ شهيد بايد اينجوري باشه؟

                                                      

التماس دعا